“நீயும் இயேசுகிறிஸ்துவுக்கு நல்ல போர்ச் சேவகனாய்த் தீங்கநுபவி” (2தீமோ.2:3)
பவுலடியார் தீமோத்தேயு என்ற வாலிபனுக்கு எழுதிய இந்த வார்த்தை, அன்றைய தீமோத்தேயுவுக்கு மாத்திரமல்ல; இன்றும் தீமோத்தேயுக்களாக எழும்பவேண்டிய ஒவ்வொரு வாலிபனும், தன்னைக் கிறிஸ்தவன் என்று சொல்லிக்கொள்கிற ஒவ்வொருவருமே மனப்பாடமாக தங்கள் இருதயத்திலே வைத்துவைத்து செயற்படுத்த வேண்டிய மிக முக்கியமான தேவ வார்த்தையாகும். ‘பல சாட்சிகளுக்கு முன்பாக நான் உனக்கு ஒப்புக்கொடுத்த சுவிசேஷ செய்தியை, உண்மையாய் போதிக்கக்கூடியவர்களிடம் நீ ஒப்புவி. அதேசமயம் நீயும் அந்த சுவிசேஷத்தினிமித்தம் நல்ல போர்ச் சேவகனாயிரு. நான் உனக்கு ஒப்புவித்ததை பிறரிடம் ஒப்புவிப்பதுடன் உன் வேலை முடியவில்லை; நீயும் அதற்காக வாழவேண்டும்’ என்ற கருத்தில் பவுல் தீமோத்தேயுவுக்கு வலியுறுத்துவதைக் கவனிக்கவேண்டும்.
யார் இந்த தீமோத்தேயு? சுருக்கமாகச் சொன்னால், சின்ன ஆசியாவில் கிரேக்க தகப்பனுக்கும் யூத தாய்க்கும் பிறந்தவன் இவன். சிறுவயதிலே தகப்பனை இழந்ததால் இவனுடைய தாயும் பாட்டியும் இவனை யூதமார்க்க விதிமுறைப்படி வளர்த்தனர். கி.பி.44ஆம் ஆண்டளவில் பவுலும் பர்னபாவும் இக்கோனியாவுக்குப் போயிருந்த சமயம் இக் குடும்பம் இயேசுவை ஏற்றுக்கொண்டதாக நம்பப்படுகிறது. பின்னர், இவன், இக்கோனியாவின் மக்களாலே நற்சாட்சி பெற்றிருந்ததால் பவுல் அவனைத் தன்னுடன் சேர்த்துக் கொண்டார் (அப்.16:1-5). இதைத் தொடர்ந்து பவுலுடன் இவன் கூடவே இருந்தான் என்றும், பவுலுக்கு உத்தம குமாரனாக இருந்தான் என்றும் பல காரியங்களை நாம் காண்கிறோம். இவன் வாலிபனாக இருந்ததால், தன்னுடைய வாலிபத்தினிமித்தம் இவனுக்குள் ஒருவித தயக்கம் இருந்திருக்கலாம். ஆனால், இதுவரை தன் கைகளில் ஏந்திக்கொண்டு, சுடர் அணைந்து விடாதபடி பல துன்பங்களைக் கடந்து இறுதிக்கு ஓடிவந்துவிட்ட பவுல், அந்த சுவிசேஷ சுடரை வாலிபன் என்றும் பாராமல் தீமோத்தேயுவின் கைகளில்தான் கையளித்தார் என்றால், தீமோத்தேயு என்ற வாலிபன் எப்படி வாழ்ந்திருப்பான் என்பதை நாம் சிந்தித்துப் பார்க்கலாம்.
வாலிபனே! உன் வாழ்க்கை எப்படியிருக்கிறது? உன்னை நம்பி அந்தப் பொறுப்பை தேவன் கையளித்திருக்கிறார். நீ ஏந்தி நிற்கும் இந்த சுவிசேஷ சுடர் அணைந்திடாமல் எங்கும் ஒளிவீச வேண்டுமானால், உன் சிலுவையில் நீ உயர்த்தப்பட வேண்டும். அந்த சுவிசேஷத்தி னிமித்தம் நீ உன் சிலுவையைச் சுமந்தே ஆகவேண்டும். முடியுமா?
தீமோத்தேயுவுக்குப் பவுல் எழுதிய இரண்டாம் நிருபம்:
உலகப் பிரசித்திபெற்ற ஒருவர் மரிக்கும் தருவாயில் பேசுகின்ற கடைசி வார்த்தையைக் கேட்க முழு உலகமும் விழித்திருந்து காத்திருக்கும். அதேபோல நமக்கு அருமையானவர்களும் மரிக்கும்போது அவர்களுடைய இறுதிச் செய்தி நமக்கெல்லாம் பொன்னிலும் பெறுமதி வாய்ந்தது என்றால் அதை மறுக்கமுடியாது. அதுபோலவே பரிசுத்த வேதாகமத்திலே உபாகமம், தீமோத்தேயுக்கு எழுதப்பட்ட இரண்டாம் நிருபம், இந்த இரு புத்தகங்களையும் படிக்கும்போது இரண்டு தேவபக்தரின் உள்ளம் அவற்றில் தெரிகிறது. கானானுக்குள் போகமுடியாது என்பதைத் திட்டவட்டமாக அறிந்திருந்த மோசே இஸ்ரவேலை யோர்தானின் சமவெளிவரை வழிநடத்திவந்து, தன் எல்லை முடிந்துவிட்டதை உணர்ந்து, ஜனங்களை நோக்கி: “உன் தேவனாகிய கர்த்தர்” என்று வார்த்தைக்கு வார்த்தை கூறி, கானானுக்குள் பிரவேசிக்கப்போகும் அந்தப் புதிய சந்ததிக்குக் கடந்த காலங்களை நினைவுபடுத்தி, இனி அவர்கள் எப்படி வாழவேண்டும் என்று கூறிய ஆலோசனைகள் நிறைந்ததுதான் உபாகமம் புத்தகம். “எனக்கென்ன” என்று மோசே தன் பணியை முடிக்கவில்லை. தன் பணியை யோசுவாவிடம் கையளித்து, ஜனங்களைத் திடப்படுத்தி விட்டுத்தான் மரித்தார்.
பல கடின சூழ்நிலைகளிலும் சிறையிருப்புகளிலுமிருந்து சபைகளுக்கும் தனிப்பட்டவர்களுக்கும் பவுல் எழுதிய நிருபங்களில் கடைசி நிருபமே தீமோத்தேயுவுக்கு எழுதிய இரண்டாம் நிருபமாகும். அவர் மரணத்தைச் சந்திக்கின்ற கடைசி நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டிருந்தார். வியாதிப்பட்டோ, வயது முதிர்ந்தோ அல்ல; நசரேயனாகிய இயேசுகிறிஸ்துவின்மீது கொண்டிருந்த விசுவாசத்தினிமித்தம் கொலைத் தண்டனை பெற்றவராக சிறையிலிருந்தார். வீட்டுச் சிறையில் பல தடவைகள் பவுல் வைக்கப்பட்டிருந்தபோது, ஒருசில நெருக்கமானவர்கள் அவரிடம் போக்கும் வரத்துமாகவும் இருந்தனர். ஆனால், இந்த இரண்டாம் நிருபத்தை எழுதியபோது பவுல் தனிச்சிறையிலே வைக்கப்பட்டிருந்தார். லூக்காவையும், எழுதுகின்ற காகிதத்தாள்களையும் தவிர அவருடன் யாரும் இருக்கவில்லை.
ஆக, தன்னுடைய கடைசி வார்த்தைகள் அடங்கிய இந்த நிருபத்தைப் பவுல், எத்தனை பெரியவர்கள் மூப்பர்கள், அப்போஸ்தலர்கள் இருக்க, தீமோத்தேயுவுக்கே அனுப்பினார் என்றால், அந்த வாலிபனுடைய வாழ்க்கை எப்படி இருந்திருக்கும் என்பதை ஒவ்வொரு வாலிபனும் சிந்திக்கவேண்டும். அவன் சாதாரண மனிதன், வாலிபன், தகப்பனில்லாமல்தான் வளர்ந்தவன். ஆனால் பவுலின் நம்பிக்கைக்குப் பாத்திரமாய் வாழ்ந்தான். இரவும் பகலும் இடைவிடாமல் பவுலினால் நினைவுகூரப்பட்டவன் தீமோத்தேயு. இவனுடைய கண்ணீர் பவுலை அசைத்திருந்தது. தீமோத்தேயுவின் மாயமற்ற விசுவாசத்தைப் பவுல் அறிந்திருந்தார். இந்த ஒரு வாலிபனால் இப்படியான வாழ்வு வாழலாம் என்றால், வாலிபனே, ஏன் உன்னால் முடியாது. உனக்கு முடியும்; ஆனால் முயற்சிதான் இல்லை.
கி.பி.66, 67ஆம் ஆண்டளவில் இதனை எழுதிமுடித்தபின், ஓரிரு ஆண்டுகள் விடுதலை பெற்றிருந்தாலும், திரும்பவும் கைதுசெய்யப்பட்ட பவுல் சிரைச்சேதம் செய்யப்பட்டார் என்று சொல்லப்படுகிறது. இப்படியிருக்க, இந்த நிருபத்தை தீமோத்தேயு எத்தனைதரம் திருப்பித் திருப்பிப் படித்தாரோ, அழுதழுது படித்தாரோ யாரறிவார்! ஏனெனில் இது பவுலின் கடைசிக் கடிதமல்லவா!
.....................வாலிபனுக்கு ஒரு செய்தி..................................
வாலிபர்களை வாலிபர்களின் வழியில் நின்றுதான் வழிநடத்தவேண்டும். இன்றைய வாலிபர்களுடைய விருப்பங்களை உடனடியாக முறித்து, அவர்களை வெளியே கொண்டு வரமுடியாது. அவர்கள் மனதை நோகடிக்கக் கூடாது, வயதுக்குரிய காரியங்களை விட்டுக்கொடுக்க வேண்டும் என்று பலர் பலவாறாக இன்று அபிப்பிராயம் சொல்லுவதுண்டு. ஆனால், பவுலின் வார்த்தைகள் வித்தியாசமானவை. இயேசுகிறிஸ்துவின் சுவிசேஷத்தினிமித்தம் தான் பாதகன்போலக் கட்டப்பட்டிருப்பதைக் கூறிவிட்டு, நீயாவது சுகமாக இரு என்று சொல்லாமல், நீ கேட்டவைகளை உண்மையுள்ளவர்களிடத்தில் ஒப்புவி; ஆனால், ‘நீயோ இயேசுகிறிஸ்துவுக்கு நல்ல போர்ச்சேவகனாய் தீங்கநுபவி’ என்று எழுதி யிருப்பது ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடிய விஷயமா!
ஆம், அதுதான் ஒரு கிறிஸ்தவன் செல்ல வேண்டிய வழி. இயேசுகிறிஸ்துவினிமித்தம் அதாவது அவருடைய சுவிசேஷத்தினிமித்தம் இவ்வுலகில் அவன் அனுபவிக்கும் பாடுகள்தான் அவனுக்கு மகிழ்ச்சி. “நான் தேகத்தை விட்டுப் பிரியும் காலம் வந்தது” என்று எழுதிய பவுல், தனக்கு முன்னே இருக்கிற மரண ஆக்கினை நீங்கவேண்டுமென்றோ, தாங்கிக் கொள்ள பெலன் வேண்டியோ ஜெபிக்கும்படி கேட்டு எழுதினாரா? இல்லை. “நல்ல போராட்டத்தைப் போராடினேன். ஓட்டத்தை முடித்தேன். விசுவாசத்தைக் காத்துக்கொண்டேன்” (2தீமோ. 4:7) என்று வீரமுழக்கம் இடுவதையே காண்கிறோம்.
...........................நல்ல போர்ச்சேவகன்............................
அது என்ன நல்ல போர்ச்சேவகன்? ஆம், ஒரு போர்வீரன் எப்போதும் தன் பணிக்குத் தன்னை முழுமையாக அர்ப்பணித்தவனாக இருப்பான். அவன் தன் சாவைக் குறித்து அல்ல; தன் பணியைக் குறித்தே கவனமாயிருப்பான், இருக்கவேண்டும். தனக்கு முன்னே சாவு இருப்பதைத் தெரிந்தும், போரிலே முன்னேறிச் செல்கிறவன்தான் போர் வீரன். ஒருதடவை பணியில் ஈடுபட்டுவிட்டால், அதன்பின் தன் சாதாரண வாழ்வைக் குறித்தோ, வேறு அலுவல்கள் குறித்தோ அவன் சிந்திக்கமுடியாது. அடுத்து, அவனுடைய கீழ்ப்படிதல். அவனுக்கு இடப்படுகின்ற கட்டளைக்கு அவன் கீழ்ப்படிந்தே ஆக வேண்டும். அந்த ஒழுக்கம் மிக முக்கியம். அவன் போ என்றால் போகவேண்டியவன். அடுத்து என்ன என்பது அவனது காரியம் அல்ல. அவனுடைய கட்டளை அதிகாரி என்ன சொல்லுகிறாரோ அதுவே அவனுக்கு வேதவாக்கு. அவனுடைய உண்மைத்துவம் மிகமிக முக்கியம்.
ஆக மொத்தமாக, அவன் அவனாக அல்ல, அவன் ஒரு போர்வீரனாக சேவகம் புரியவேண்டியவனாக, ஒழுக்கநெறிக்குக் கட்டுப்பட்டவனாக இருப்பான். இப்படிப்பட்ட ஒருவனாக, கிறிஸ்து என்ற கட்டளை அதிகாரிக்குக் கீழ்ப்பட்டவனாக ஒவ்வொரு கிறிஸ்தவனும் இவ்வுலகிற்கு எதிராகப் போர்புரியும் சேவகராக பணி புரியவே நாம் அழைக்கப்பட்டிருக்கிறோம். வாலிபனே, உன் காரியம் என்ன? உலகம் தரும் சந்தோஷங்கள் பாதுகாப்புகள் யாவையும் விட்டு, கட்டளைக்குக் கீழ்ப்படிவதும், சொந்த விருப்பு வெறுப்புகள், தற்கால நாகரீக காரியங்கள், வாலிப சந்தோஷங்களை எல்லாம் விட்டு முழுமையான அர்ப்பணத்துள் கடந்து வருவது உனக்குப் பெரும் கஷ்டமாக இருக்குமே! அப்படியானால் நீ எப்படி கிறிஸ்துவின் போர்ச்சேவகனாக முடியும்?
.....................பவுலின் கடைசி வேண்டுகோள்........................
“சமயம் வாய்த்தாலும் வாய்க்காவிட்டாலும் ஜாக்கிரதையாய்த் திருவசனத்தைப் பிரசங்கம்பண்ணு; எல்லா நீடிய சாந்தத்தோடும் உபதேசத்தோடும் கண்டனம்பண்ணி, கடிந்துகொண்டு, புத்திசொல்லு” (2தீமோ.4:2). இதுதான் பவுல் தீமோத்தேயு என்ற வாலிபனுக்குக் கொடுத்த கடைசிக் கட்டளையாகும்.
பவுலின் கடைசி ஆலோசனை என்ன தெரியுமா? “நீயோ எல்லாவற்றிலும் மனத்தெளிவுள்ளவனாயிரு, தீங்கநுபவி, சுவிசேஷகனுடைய வேலையைச் செய், உன் ஊழியத்தை நிறைவேற்று” (2தீமோ.4:5).
வாலிபனே, இன்று உன் வாழ்வின் நிலை என்ன? போர்க்களத்தில் நிற்க வேண்டிய நீ எங்கே நிற்கிறாய்? நீ சுமக்க வேண்டிய சிலுவை எங்கே? இந்நாட்களின் சந்தோஷங்கள், நாகரீகங்கள், அன்றாடம் வெளிவருகின்ற புதிய புதிய கவர்ச்சியான காரியங்கள், இளமை உணர்வின் அனுபவங்கள் இன்னும் எத்தனையோ! இவை யாவையும் விட்டுவிட்டு சிலுவை சுமப்பதா? வாழ்வை அனுபவிக்கும் வயதில் அனுபவிக்காமல் பின்னர் எப்போ அனுபவிப்பது? வாதம் நியாயமானதுதான், ஆனால், நமது ஆயுசு நாட்கள் நமது கைகளில் இல்லையே.
ஒவ்வொரு மனிதனும் எந்த வயது வரைக்கும் வாழுகிறான் என்பதல்ல, வாழும் காலத்தில் என்ன செய்தான் என்பதுவே காரியம். தன்னைத் தானே வெறுத்து தன் சிலுவையைச் சுமக்காதவன் இயேசுவைப் பின்பற்றி நடக்க முடியாது. பின்பற்றாதவன் இயேசுவின் சீஷனாய் இருக்கமுடியாது. சீஷனாயிருக்காத வன் இயேசுகிறிஸ்துவை உலகில் பிரதிபலிக்க முடியாது. பிரதிபலிக்க முடியாதவன் அவர் ஏற்றிவைத்துக் கையளித்த சுவிசேஷ சுடரை அணையாமல் பாதுகாத்து, உலகெங்கும் அந்த ஒளியைப் பரவச்செய்ய முடியாது.
உலக வாழ்வு அணையப்போகும் இறுதி நேரத்திலும், எல்லாராலும் கைவிடப்பட்டுத் தனித்து நின்றவேளையிலும், பவுலடியார் சொன்ன காரியம் நம்மைச் சிந்திக்க வைக்கட்டும். “கர்த்தரோ எனக்குத் துணையாக நின்று, என்னாலே பிரசங்கம் நிறைவேறுகிறதற்காகவும், புறஜாதியாரெல்லாரும் கேட்கிறதற்காகவும் என்னைப் பலப்படுத்தினார். ….கர்த்தர் எல்லாத் தீமையினின்றும் என்னை இரட்சித்து, தம்முடைய பரம ராஜ்யத்தை அடையும்படி காப்பாற்றுவார். அவருக்குச் சதா காலங்களிலும் மகிமை உண்டாவதாக. ஆமென்” (2தீமோத்.4:17,18) என்பதே.
வாலிபனே! நீ எதற்கும் கலங்கவோ தயங்கவோ அவசியமில்லை. வேதனையும் மகிழ்ச்சியும் இணைந்ததுதான் கிறிஸ்தவ வாழ்வு. உலகம் தரும் இன்பங்கள் இடரில் இருந்த இடம் தெரியாமல் இல்லாமற் போய்விடும். பாடுகளுக்கூடாகக் கிடைக்கின்ற வெற்றிக் களிப்புக்கு எதுவும் ஈடாகாது. சிலுவை சுமப்பது, சுவிசேஷத்தினிமித்தம் தீங்கனுபவிப்பது, நல்ல போர்ச்சேவகனாய் தண்டிலே சேவகம் பண்ணுவது எதைக் குறித்தும் பயப்படாதே. உன்னை அழைத்த தேவன் முடிவுபரியந்தம் கூடவே இருந்து வழிநடத்த வல்லவர். உன் கையிலுள்ள சுவிசேஷ சுடர் அணைந்துவிடாதபடி மாத்திரம் கவனமாயிரு. அதன் ஒளி பரந்து வியாபிக்கவேண்டும். அதற்கு நீ உன்னை முழுமையாக அர்ப்பணிக்க வேண்டும். இன்று அது கடினமாகத் தோன்றினாலும், இறுதியிலே, ‘உண்மையும் உத்தமமுமான ஊழியக்காரனே, உன் எஜமானின் சந்தோஷத்தில் பிரவேசி’ என்ற சத்தம் தொனிக்கும்போது அந்த மகிழ்ச்சிக்கு எதுவும் ஈடாகாது. கர்த்தர் உன்னை ஆசீர்வதிப்பாராக.http://sathiyavasanam.in/?page_id=7991
பவுலடியார் தீமோத்தேயு என்ற வாலிபனுக்கு எழுதிய இந்த வார்த்தை, அன்றைய தீமோத்தேயுவுக்கு மாத்திரமல்ல; இன்றும் தீமோத்தேயுக்களாக எழும்பவேண்டிய ஒவ்வொரு வாலிபனும், தன்னைக் கிறிஸ்தவன் என்று சொல்லிக்கொள்கிற ஒவ்வொருவருமே மனப்பாடமாக தங்கள் இருதயத்திலே வைத்துவைத்து செயற்படுத்த வேண்டிய மிக முக்கியமான தேவ வார்த்தையாகும். ‘பல சாட்சிகளுக்கு முன்பாக நான் உனக்கு ஒப்புக்கொடுத்த சுவிசேஷ செய்தியை, உண்மையாய் போதிக்கக்கூடியவர்களிடம் நீ ஒப்புவி. அதேசமயம் நீயும் அந்த சுவிசேஷத்தினிமித்தம் நல்ல போர்ச் சேவகனாயிரு. நான் உனக்கு ஒப்புவித்ததை பிறரிடம் ஒப்புவிப்பதுடன் உன் வேலை முடியவில்லை; நீயும் அதற்காக வாழவேண்டும்’ என்ற கருத்தில் பவுல் தீமோத்தேயுவுக்கு வலியுறுத்துவதைக் கவனிக்கவேண்டும்.
யார் இந்த தீமோத்தேயு? சுருக்கமாகச் சொன்னால், சின்ன ஆசியாவில் கிரேக்க தகப்பனுக்கும் யூத தாய்க்கும் பிறந்தவன் இவன். சிறுவயதிலே தகப்பனை இழந்ததால் இவனுடைய தாயும் பாட்டியும் இவனை யூதமார்க்க விதிமுறைப்படி வளர்த்தனர். கி.பி.44ஆம் ஆண்டளவில் பவுலும் பர்னபாவும் இக்கோனியாவுக்குப் போயிருந்த சமயம் இக் குடும்பம் இயேசுவை ஏற்றுக்கொண்டதாக நம்பப்படுகிறது. பின்னர், இவன், இக்கோனியாவின் மக்களாலே நற்சாட்சி பெற்றிருந்ததால் பவுல் அவனைத் தன்னுடன் சேர்த்துக் கொண்டார் (அப்.16:1-5). இதைத் தொடர்ந்து பவுலுடன் இவன் கூடவே இருந்தான் என்றும், பவுலுக்கு உத்தம குமாரனாக இருந்தான் என்றும் பல காரியங்களை நாம் காண்கிறோம். இவன் வாலிபனாக இருந்ததால், தன்னுடைய வாலிபத்தினிமித்தம் இவனுக்குள் ஒருவித தயக்கம் இருந்திருக்கலாம். ஆனால், இதுவரை தன் கைகளில் ஏந்திக்கொண்டு, சுடர் அணைந்து விடாதபடி பல துன்பங்களைக் கடந்து இறுதிக்கு ஓடிவந்துவிட்ட பவுல், அந்த சுவிசேஷ சுடரை வாலிபன் என்றும் பாராமல் தீமோத்தேயுவின் கைகளில்தான் கையளித்தார் என்றால், தீமோத்தேயு என்ற வாலிபன் எப்படி வாழ்ந்திருப்பான் என்பதை நாம் சிந்தித்துப் பார்க்கலாம்.
வாலிபனே! உன் வாழ்க்கை எப்படியிருக்கிறது? உன்னை நம்பி அந்தப் பொறுப்பை தேவன் கையளித்திருக்கிறார். நீ ஏந்தி நிற்கும் இந்த சுவிசேஷ சுடர் அணைந்திடாமல் எங்கும் ஒளிவீச வேண்டுமானால், உன் சிலுவையில் நீ உயர்த்தப்பட வேண்டும். அந்த சுவிசேஷத்தி னிமித்தம் நீ உன் சிலுவையைச் சுமந்தே ஆகவேண்டும். முடியுமா?
தீமோத்தேயுவுக்குப் பவுல் எழுதிய இரண்டாம் நிருபம்:
உலகப் பிரசித்திபெற்ற ஒருவர் மரிக்கும் தருவாயில் பேசுகின்ற கடைசி வார்த்தையைக் கேட்க முழு உலகமும் விழித்திருந்து காத்திருக்கும். அதேபோல நமக்கு அருமையானவர்களும் மரிக்கும்போது அவர்களுடைய இறுதிச் செய்தி நமக்கெல்லாம் பொன்னிலும் பெறுமதி வாய்ந்தது என்றால் அதை மறுக்கமுடியாது. அதுபோலவே பரிசுத்த வேதாகமத்திலே உபாகமம், தீமோத்தேயுக்கு எழுதப்பட்ட இரண்டாம் நிருபம், இந்த இரு புத்தகங்களையும் படிக்கும்போது இரண்டு தேவபக்தரின் உள்ளம் அவற்றில் தெரிகிறது. கானானுக்குள் போகமுடியாது என்பதைத் திட்டவட்டமாக அறிந்திருந்த மோசே இஸ்ரவேலை யோர்தானின் சமவெளிவரை வழிநடத்திவந்து, தன் எல்லை முடிந்துவிட்டதை உணர்ந்து, ஜனங்களை நோக்கி: “உன் தேவனாகிய கர்த்தர்” என்று வார்த்தைக்கு வார்த்தை கூறி, கானானுக்குள் பிரவேசிக்கப்போகும் அந்தப் புதிய சந்ததிக்குக் கடந்த காலங்களை நினைவுபடுத்தி, இனி அவர்கள் எப்படி வாழவேண்டும் என்று கூறிய ஆலோசனைகள் நிறைந்ததுதான் உபாகமம் புத்தகம். “எனக்கென்ன” என்று மோசே தன் பணியை முடிக்கவில்லை. தன் பணியை யோசுவாவிடம் கையளித்து, ஜனங்களைத் திடப்படுத்தி விட்டுத்தான் மரித்தார்.
பல கடின சூழ்நிலைகளிலும் சிறையிருப்புகளிலுமிருந்து சபைகளுக்கும் தனிப்பட்டவர்களுக்கும் பவுல் எழுதிய நிருபங்களில் கடைசி நிருபமே தீமோத்தேயுவுக்கு எழுதிய இரண்டாம் நிருபமாகும். அவர் மரணத்தைச் சந்திக்கின்ற கடைசி நிலைக்குத் தள்ளப்பட்டிருந்தார். வியாதிப்பட்டோ, வயது முதிர்ந்தோ அல்ல; நசரேயனாகிய இயேசுகிறிஸ்துவின்மீது கொண்டிருந்த விசுவாசத்தினிமித்தம் கொலைத் தண்டனை பெற்றவராக சிறையிலிருந்தார். வீட்டுச் சிறையில் பல தடவைகள் பவுல் வைக்கப்பட்டிருந்தபோது, ஒருசில நெருக்கமானவர்கள் அவரிடம் போக்கும் வரத்துமாகவும் இருந்தனர். ஆனால், இந்த இரண்டாம் நிருபத்தை எழுதியபோது பவுல் தனிச்சிறையிலே வைக்கப்பட்டிருந்தார். லூக்காவையும், எழுதுகின்ற காகிதத்தாள்களையும் தவிர அவருடன் யாரும் இருக்கவில்லை.
ஆக, தன்னுடைய கடைசி வார்த்தைகள் அடங்கிய இந்த நிருபத்தைப் பவுல், எத்தனை பெரியவர்கள் மூப்பர்கள், அப்போஸ்தலர்கள் இருக்க, தீமோத்தேயுவுக்கே அனுப்பினார் என்றால், அந்த வாலிபனுடைய வாழ்க்கை எப்படி இருந்திருக்கும் என்பதை ஒவ்வொரு வாலிபனும் சிந்திக்கவேண்டும். அவன் சாதாரண மனிதன், வாலிபன், தகப்பனில்லாமல்தான் வளர்ந்தவன். ஆனால் பவுலின் நம்பிக்கைக்குப் பாத்திரமாய் வாழ்ந்தான். இரவும் பகலும் இடைவிடாமல் பவுலினால் நினைவுகூரப்பட்டவன் தீமோத்தேயு. இவனுடைய கண்ணீர் பவுலை அசைத்திருந்தது. தீமோத்தேயுவின் மாயமற்ற விசுவாசத்தைப் பவுல் அறிந்திருந்தார். இந்த ஒரு வாலிபனால் இப்படியான வாழ்வு வாழலாம் என்றால், வாலிபனே, ஏன் உன்னால் முடியாது. உனக்கு முடியும்; ஆனால் முயற்சிதான் இல்லை.
கி.பி.66, 67ஆம் ஆண்டளவில் இதனை எழுதிமுடித்தபின், ஓரிரு ஆண்டுகள் விடுதலை பெற்றிருந்தாலும், திரும்பவும் கைதுசெய்யப்பட்ட பவுல் சிரைச்சேதம் செய்யப்பட்டார் என்று சொல்லப்படுகிறது. இப்படியிருக்க, இந்த நிருபத்தை தீமோத்தேயு எத்தனைதரம் திருப்பித் திருப்பிப் படித்தாரோ, அழுதழுது படித்தாரோ யாரறிவார்! ஏனெனில் இது பவுலின் கடைசிக் கடிதமல்லவா!
.....................வாலிபனுக்கு ஒரு செய்தி..................................
வாலிபர்களை வாலிபர்களின் வழியில் நின்றுதான் வழிநடத்தவேண்டும். இன்றைய வாலிபர்களுடைய விருப்பங்களை உடனடியாக முறித்து, அவர்களை வெளியே கொண்டு வரமுடியாது. அவர்கள் மனதை நோகடிக்கக் கூடாது, வயதுக்குரிய காரியங்களை விட்டுக்கொடுக்க வேண்டும் என்று பலர் பலவாறாக இன்று அபிப்பிராயம் சொல்லுவதுண்டு. ஆனால், பவுலின் வார்த்தைகள் வித்தியாசமானவை. இயேசுகிறிஸ்துவின் சுவிசேஷத்தினிமித்தம் தான் பாதகன்போலக் கட்டப்பட்டிருப்பதைக் கூறிவிட்டு, நீயாவது சுகமாக இரு என்று சொல்லாமல், நீ கேட்டவைகளை உண்மையுள்ளவர்களிடத்தில் ஒப்புவி; ஆனால், ‘நீயோ இயேசுகிறிஸ்துவுக்கு நல்ல போர்ச்சேவகனாய் தீங்கநுபவி’ என்று எழுதி யிருப்பது ஏற்றுக்கொள்ளக்கூடிய விஷயமா!
ஆம், அதுதான் ஒரு கிறிஸ்தவன் செல்ல வேண்டிய வழி. இயேசுகிறிஸ்துவினிமித்தம் அதாவது அவருடைய சுவிசேஷத்தினிமித்தம் இவ்வுலகில் அவன் அனுபவிக்கும் பாடுகள்தான் அவனுக்கு மகிழ்ச்சி. “நான் தேகத்தை விட்டுப் பிரியும் காலம் வந்தது” என்று எழுதிய பவுல், தனக்கு முன்னே இருக்கிற மரண ஆக்கினை நீங்கவேண்டுமென்றோ, தாங்கிக் கொள்ள பெலன் வேண்டியோ ஜெபிக்கும்படி கேட்டு எழுதினாரா? இல்லை. “நல்ல போராட்டத்தைப் போராடினேன். ஓட்டத்தை முடித்தேன். விசுவாசத்தைக் காத்துக்கொண்டேன்” (2தீமோ. 4:7) என்று வீரமுழக்கம் இடுவதையே காண்கிறோம்.
...........................நல்ல போர்ச்சேவகன்............................
அது என்ன நல்ல போர்ச்சேவகன்? ஆம், ஒரு போர்வீரன் எப்போதும் தன் பணிக்குத் தன்னை முழுமையாக அர்ப்பணித்தவனாக இருப்பான். அவன் தன் சாவைக் குறித்து அல்ல; தன் பணியைக் குறித்தே கவனமாயிருப்பான், இருக்கவேண்டும். தனக்கு முன்னே சாவு இருப்பதைத் தெரிந்தும், போரிலே முன்னேறிச் செல்கிறவன்தான் போர் வீரன். ஒருதடவை பணியில் ஈடுபட்டுவிட்டால், அதன்பின் தன் சாதாரண வாழ்வைக் குறித்தோ, வேறு அலுவல்கள் குறித்தோ அவன் சிந்திக்கமுடியாது. அடுத்து, அவனுடைய கீழ்ப்படிதல். அவனுக்கு இடப்படுகின்ற கட்டளைக்கு அவன் கீழ்ப்படிந்தே ஆக வேண்டும். அந்த ஒழுக்கம் மிக முக்கியம். அவன் போ என்றால் போகவேண்டியவன். அடுத்து என்ன என்பது அவனது காரியம் அல்ல. அவனுடைய கட்டளை அதிகாரி என்ன சொல்லுகிறாரோ அதுவே அவனுக்கு வேதவாக்கு. அவனுடைய உண்மைத்துவம் மிகமிக முக்கியம்.
ஆக மொத்தமாக, அவன் அவனாக அல்ல, அவன் ஒரு போர்வீரனாக சேவகம் புரியவேண்டியவனாக, ஒழுக்கநெறிக்குக் கட்டுப்பட்டவனாக இருப்பான். இப்படிப்பட்ட ஒருவனாக, கிறிஸ்து என்ற கட்டளை அதிகாரிக்குக் கீழ்ப்பட்டவனாக ஒவ்வொரு கிறிஸ்தவனும் இவ்வுலகிற்கு எதிராகப் போர்புரியும் சேவகராக பணி புரியவே நாம் அழைக்கப்பட்டிருக்கிறோம். வாலிபனே, உன் காரியம் என்ன? உலகம் தரும் சந்தோஷங்கள் பாதுகாப்புகள் யாவையும் விட்டு, கட்டளைக்குக் கீழ்ப்படிவதும், சொந்த விருப்பு வெறுப்புகள், தற்கால நாகரீக காரியங்கள், வாலிப சந்தோஷங்களை எல்லாம் விட்டு முழுமையான அர்ப்பணத்துள் கடந்து வருவது உனக்குப் பெரும் கஷ்டமாக இருக்குமே! அப்படியானால் நீ எப்படி கிறிஸ்துவின் போர்ச்சேவகனாக முடியும்?
.....................பவுலின் கடைசி வேண்டுகோள்........................
“சமயம் வாய்த்தாலும் வாய்க்காவிட்டாலும் ஜாக்கிரதையாய்த் திருவசனத்தைப் பிரசங்கம்பண்ணு; எல்லா நீடிய சாந்தத்தோடும் உபதேசத்தோடும் கண்டனம்பண்ணி, கடிந்துகொண்டு, புத்திசொல்லு” (2தீமோ.4:2). இதுதான் பவுல் தீமோத்தேயு என்ற வாலிபனுக்குக் கொடுத்த கடைசிக் கட்டளையாகும்.
பவுலின் கடைசி ஆலோசனை என்ன தெரியுமா? “நீயோ எல்லாவற்றிலும் மனத்தெளிவுள்ளவனாயிரு, தீங்கநுபவி, சுவிசேஷகனுடைய வேலையைச் செய், உன் ஊழியத்தை நிறைவேற்று” (2தீமோ.4:5).
வாலிபனே, இன்று உன் வாழ்வின் நிலை என்ன? போர்க்களத்தில் நிற்க வேண்டிய நீ எங்கே நிற்கிறாய்? நீ சுமக்க வேண்டிய சிலுவை எங்கே? இந்நாட்களின் சந்தோஷங்கள், நாகரீகங்கள், அன்றாடம் வெளிவருகின்ற புதிய புதிய கவர்ச்சியான காரியங்கள், இளமை உணர்வின் அனுபவங்கள் இன்னும் எத்தனையோ! இவை யாவையும் விட்டுவிட்டு சிலுவை சுமப்பதா? வாழ்வை அனுபவிக்கும் வயதில் அனுபவிக்காமல் பின்னர் எப்போ அனுபவிப்பது? வாதம் நியாயமானதுதான், ஆனால், நமது ஆயுசு நாட்கள் நமது கைகளில் இல்லையே.
ஒவ்வொரு மனிதனும் எந்த வயது வரைக்கும் வாழுகிறான் என்பதல்ல, வாழும் காலத்தில் என்ன செய்தான் என்பதுவே காரியம். தன்னைத் தானே வெறுத்து தன் சிலுவையைச் சுமக்காதவன் இயேசுவைப் பின்பற்றி நடக்க முடியாது. பின்பற்றாதவன் இயேசுவின் சீஷனாய் இருக்கமுடியாது. சீஷனாயிருக்காத வன் இயேசுகிறிஸ்துவை உலகில் பிரதிபலிக்க முடியாது. பிரதிபலிக்க முடியாதவன் அவர் ஏற்றிவைத்துக் கையளித்த சுவிசேஷ சுடரை அணையாமல் பாதுகாத்து, உலகெங்கும் அந்த ஒளியைப் பரவச்செய்ய முடியாது.
உலக வாழ்வு அணையப்போகும் இறுதி நேரத்திலும், எல்லாராலும் கைவிடப்பட்டுத் தனித்து நின்றவேளையிலும், பவுலடியார் சொன்ன காரியம் நம்மைச் சிந்திக்க வைக்கட்டும். “கர்த்தரோ எனக்குத் துணையாக நின்று, என்னாலே பிரசங்கம் நிறைவேறுகிறதற்காகவும், புறஜாதியாரெல்லாரும் கேட்கிறதற்காகவும் என்னைப் பலப்படுத்தினார். ….கர்த்தர் எல்லாத் தீமையினின்றும் என்னை இரட்சித்து, தம்முடைய பரம ராஜ்யத்தை அடையும்படி காப்பாற்றுவார். அவருக்குச் சதா காலங்களிலும் மகிமை உண்டாவதாக. ஆமென்” (2தீமோத்.4:17,18) என்பதே.
வாலிபனே! நீ எதற்கும் கலங்கவோ தயங்கவோ அவசியமில்லை. வேதனையும் மகிழ்ச்சியும் இணைந்ததுதான் கிறிஸ்தவ வாழ்வு. உலகம் தரும் இன்பங்கள் இடரில் இருந்த இடம் தெரியாமல் இல்லாமற் போய்விடும். பாடுகளுக்கூடாகக் கிடைக்கின்ற வெற்றிக் களிப்புக்கு எதுவும் ஈடாகாது. சிலுவை சுமப்பது, சுவிசேஷத்தினிமித்தம் தீங்கனுபவிப்பது, நல்ல போர்ச்சேவகனாய் தண்டிலே சேவகம் பண்ணுவது எதைக் குறித்தும் பயப்படாதே. உன்னை அழைத்த தேவன் முடிவுபரியந்தம் கூடவே இருந்து வழிநடத்த வல்லவர். உன் கையிலுள்ள சுவிசேஷ சுடர் அணைந்துவிடாதபடி மாத்திரம் கவனமாயிரு. அதன் ஒளி பரந்து வியாபிக்கவேண்டும். அதற்கு நீ உன்னை முழுமையாக அர்ப்பணிக்க வேண்டும். இன்று அது கடினமாகத் தோன்றினாலும், இறுதியிலே, ‘உண்மையும் உத்தமமுமான ஊழியக்காரனே, உன் எஜமானின் சந்தோஷத்தில் பிரவேசி’ என்ற சத்தம் தொனிக்கும்போது அந்த மகிழ்ச்சிக்கு எதுவும் ஈடாகாது. கர்த்தர் உன்னை ஆசீர்வதிப்பாராக.http://sathiyavasanam.in/?page_id=7991
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக